Toen ik afgelopen maandagavond naar de fractievergadering reed, ben ik nog even langs de Purmer gereden, en probeerde me voor te stellen hoe het daar zou veranderen door zes hoge windmolens. Het was mooi weer, het gras was groen en de Purmer lag er, zelf met het populierenbos waar ik eigenlijk niet zo van hou, prachtig bij. Eerlijk is eerlijk, ik moest even slikken bij de gedachte dat daar straks het landschap onmiskenbaar zal veranderen.

GroenLinks maakt zich altijd erg druk over aantastingen van het landschap, maar in dit geval zullen wij, alles afwegende, kiezen voor de windmolens in de Purmer. Want iedereen weet dat GroenLinks ook duurzaamheid hoog in het vaandel heeft staan, en GroenLinks Waterland wil bijdragen aan de toename van duurzame energie. Maar juist vanwege de zware verantwoordelijkheid die wij voelen voor het landschap en de natuur, willen wij wel een aantal voorwaarden stellen aan de plaatsing van windmolens in de Purmer:

  1. Er dient voor de afgifte van de bouwvergunning een gedegen onderzoek gedaan te worden naar geluid, effecten voor vogels en slagschaduw. Bij de windmolens aan de Nes is er destijds een gerenommeerd bureau ingeschakeld op dit gebied, en wij stellen als voorwaarde dat ook hier zo'n onderzoek door een vergelijkbaar bureau gedaan wordt.

  2. Ook zouden wij graag zien dat er goed gekeken wordt naar de definitieve plek van de windmolens. Waarom zijn ze zo gegroepeerd als nu op het kaartje, en zijn er andere of betere manieren. Er zou een landschapsarchitect naar kunnen kijken, maar misschien is een advies van de welstandcommissie ook goed genoeg.

  3. Wij willen geen onbeperkt aantal windmolens in de Purmer. De windkansenkaart van de provincie uit 2003, waarin tamelijk fijnmazig is onderzocht welke locaties voor windmolens in aanmerking kunnen komen geeft aan dat het in de Purmer wel kan, maar in de rest van de gemeente niet. De vraag blijft: hoeveel ? Wat dat betreft vinden wij het jammer dat de gemeenteraad onze motie om te kijken waar windmolens in onze gemeente (lees: de Purmer) het beste passen en hoeveel er moeten komen, niet is aangenomen door de raad. Wij moeten dus nu maar op ons gevoel afgaan, en ons gevoel zegt: 6 windmolens is wel genoeg.

Tenslotte. Eén van de argumenten om het argument van duurzaamheid zwaarder te laten wegen dan landschap, is de overweging dat de windmolens een beperkte levensduur hebben. Als over 20 jaar zal blijken dat er veel effectievere manieren van opwekking van duurzame energie mogelijk zijn geworden, kunnen de molens weer uit het landschap verdwijnen. Maar misschien vindt iedereen ze dan gewoon bij het landschap horen. We wonen tenslotte in het land van de molens