De spoedpost van het Waterlandziekenhuis, ik kom er vaak. De eerste keer dat ik er kwam was toen mijn toen tweejarige zoontje een glazen lamp van de kast had getrokken en op zijn hoofd had gekregen.
Ongelukkig genoeg deed juist die avond onze auto het niet. Buren waren zo vriendelijk ons naar de spoedpost te brengen met een bloedend kind op de achterbank. De buren hadden al oudere kinderen en draaiden hun hand niet om voor een ritje naar het ziekenhuis. 'Dat zul je nog wel vaker meemaken', zeiden ze, 'met kleine kinderen'.
het klopte. We kregen nog drie kinderen en komen vaak bij de spoedpost. Op de een of andere manier gebeuren er bij ons altijd ongelukken 's avonds of in het weekend. Gebroken been, gebroken enkel, Norovirus, gebroken pols, gescheurde enkelband, allergische reactie op een bijensteek, het bracht ons allemaal binnen tien minuten vanuit Ilpendam bij de spoedpost van het Waterlandziekenhuis.
En nu is er onrust. Het gerucht gaat dat de spoedpost moet sluiten. Er is een handtekeningenactie en een ontkenning van het ziekenhuis dat de spoedpost dicht gaat.
Ook afgelopen kerstvakantie was ik twee keer op de spoedpost. Op Tweede Kerstdag verbrandde mijn dochter haar hand op de houtkachel. We werden als altijd goed geholpen. Het was er druk, artsen en verplegers renden de benen uit hun lijf. Op Oudejaarsavond zaten we er weer, dit keer met een zoon die bij het afsteken van een vuurpijl om 21.00 uur in een zitkuil in de tuin was gevallen. Het was de eerste keer in al die jaren dat het er stil was. 'Wacht maar af', werd mij verzekerd, 'vanaf twaalf uur is het hier een drukte van jewelste.' Er stonden meer bedden dan anders klaar, om mensen uit Purmerend en omgeving snel te kunnen helpen.
Ik hoop dat de spoedpost van het Waterlandziekenhuis open zal blijven.
Fractievoorzitter GroenLinks Waterland
Deze column verscheen eerder op dichtbij.nl en in het Witte Weekblad.